Aroha
Voor mij is het tweetalig zijn als het spelen van een spelletje Memory met je gedachten. In plaats van een afbeelding op een kaartje, heb je een woord in één van de talen die je spreekt. Soms is de bijpassende kaart onmiddellijk te vinden. Op andere momenten duurt het veel langer. Je blijft gewoon staren naar de kaart in je hand. Het is alles wat je kunt zien, het lukt je gewoon niet om de andere te vinden. Dat is, zoals u zich kunt voorstellen, zeer frustrerend, omdat je weet dat de andere kaart er is, hij moet er wel zijn. Je blijft maar kaarten omdraaien. En als je eindelijk die ene kaart vindt, degene waar je naar zocht, dan is het een persoonlijke overwinning.
Dit Memory-spel kan het soms moeilijk maken om met mensen te praten. Want het is net zo verwarrend voor hen als het frustrerend is voor mij. Bij het spelen van het Memory-spel is dat het enige waar ik me op kan concentreren, waardoor ik soms op ‘mute’ ga als ik speel.
Maar tweetalig zijn opent ook een heel nieuwe wereld, vol met mensen die je misschien niet zou ontmoeten wanneer je niet tweetalig bent. En om eerlijk te zijn, ik zou mijn kaarten voor geen goud willen ruilen.
~ Aroha (14 jaar) woont in Nederland en spreekt Nederlands en Engels.
Dit verhaal is onderdeel van onze serie waarin tweetaligen vertellen wat hun moedertalen voor hen betekenen. Wil je meer verhalen lezen, klik hier en schrijf je ook in voor onze nieuwsbrief, zodat je geen enkel verhaal mist!