|Lees Magda’s verhaal in het Nederlands|
Recently my father started living in a nursing home with a Moluccan commune. In the living room there is the sound of lagu-lagu Maluku music and there is a volunteer from the Moluccan neighbourhood working in the kitchen. It smells like home. My sister and I are here for an interview with the Moluccan supervisor and we speak alternately Moluccan Malay and Dutch.
When my father slowly gets up after his nap and gently starts to push his walker, the supervisor calls out smiling: “Ela ada mau mana pi, tu?” My sister and I exchange meaningful looks. We did not know that the supervisor had pela-kinship with us. When I see that my father is walking in circles and apparently intends to stretch his legs, I answer: “Ada baronda tu, Dad!”
Those two sentences could also have been said in Dutch, but it would feel differently. Now there is the melodic tone, humor and feeling that only your own language can give.
I understand that my father wants to spend his last days in such a safe environment. And if I’m honest, my mother tongue also gives me a sense of recognition and acknowledgment of who I am.
~My name is Magda Pattiiha. I am a teacher and specialist in social skills. I’ve written teaching materials for language and culture education (Moluccan Malay). I am affiliated with Rutu because of its focus on mother tongue education. I have participated in the workshop Inclusion and exclusion in education. I am also involved with Sirius, a European network for education of children with a migrant background.
This is part of our series in which bilinguals share what their languages mean to them. To read more stories: click here.
De taal van mijn gevoel
Mijn vader woont sinds kort in een verzorgingshuis op een afdeling met een Molukse woongroep. In de woonkamer klinkt muziek met lagu-lagu Maluku en er staat een vrijwilligster uit de Molukse wijk in de keuken. Het ruikt er als thuis. Mijn zus en ik zijn er voor een kennismakingsgesprek met de Molukse begeleider en we spreken afwisselend Moluks Maleis en Nederlands met elkaar.
Als m’n vader na zijn middagdutje langzaam opstaat en voorzichtig zijn rollator voortduwt, roept de begeleider glimlachend: “Ela, ada mau pi mana, tu?” Mijn zus en ik kijken elkaar veelbetekenend aan. We wisten nog niet dat de begeleider een pelaverwantschap met ons had. Als ik zie dat mijn vader behendig rondjes loopt en kennelijk de bedoeling had om zijn benen te strekken, antwoord ik: “Ada baronda tu, pa!”
Die twee zinnetjes hadden ook in het Nederlands gezegd kunnen worden, maar dan zou het anders overkomen. Nu is er de zangerige toon, de humor en het gevoel dat alleen je eigen taal kan geven.
Ik begrijp dat mijn vader zijn laatste dagen in zo’n veilige omgeving wil doorbrengen. En als ik eerlijk ben, geeft mijn moedertaal mij ook een gevoel van herkenning en erkenning van wie ik ben.
~Mijn naam is Magda Pattiiha. Ik ben leerkracht en omgangskundige. Ik heb ooit lesmateriaal geschreven voor Onderwijs in de Eigen Taal en Cultuur (Moluks Maleis). Ik ben met Rutu verbonden vanwege de aandacht voor moedertaalonderwijs. Ik heb meegedaan met de workshop’ Inclusie en exclusie in het onderwijs’. Verder ben ik betrokken bij Sirius, een Europees Netwerk voor onderwijs aan kinderen met een migrantenachtergrond.