|Lees Suheyla’s verhaal in het Nederlands|
My father decided not to teach me and my brothers the Turkish language, because that would diminish our chance at a good education, or so he believed. Our school told my parents that, if we would learn the Dutch language only, we would become good students: a language deficiency must be prevented.
Regardless of the tireless efforts of my parents, my younger brother still ended up needing the help of a speech therapist. He could not pronounce the letter ‘r’ correctly. This is not very strange, as in Eindhoven the rolling ‘r’ is an unusual sound. Little did my parents know that learning two languages could have actually contributed to the language proficiency of me and my brothers.
The decision my parents made to only teach us Dutch still has an effect on my daily life. My father calls it the biggest mistake of his life. I would say that there has not been any real advantage; my cousins who did learn the Turkish language are just as good at speaking Dutch as I am.
In the asylum center where I work, I was asked whether I could speak to our Turkish speaking Syrian clients. When I told my supervisor that I could not speak Turkish, you could tell by the expression on her face that she was very sorry to hear that. “Yeah, tell me about”, I thought.
The children living at the asylum center are all taught at the same school. When I was writing my bachelor thesis, I focused on the social development of children between the age of six and twelve. The teachers I interviewed for my research told me that the children pick up the Dutch language very quickly. This is also the only language they are allowed to speak at school. Whether this is an actual advantage, has not been researched: Dutch is the norm, it is “just the way it is”.
When I asked whether these children where behind in their social development, they answered negatively and said that “the these kids are just like all the other kids”. I am happy that these teachers see that, as this is something others could learn from. An immigrant who cannot speak the language of his/her host country often get talked to in simplified, childlike words.
Besides the fact that I have not been able to have a real conversation with a big part of my family, like my grandfather and grandmother, I have experienced more disadvantages in only learning Dutch. For example, I have difficulties relating to the Turkish culture. Why would I go to a concert if I cannot understand the lyrics? When I am visiting my family, I always hope they will not ask me questions that are too difficult. They know I will just answer with: tamam? The feeling of not being fully able to be myself and experiencing a sense of shame is not nice.
You might think, what is keeping a twenty-five year old girl from taking a Turkish language course? Trust me, I have. Twice I have signed up for a course. Together with my brother I went to every class. During class time we spoke Turkish with the other students, but at home it was hard to break with the habit of speaking Dutch with each other: after all those years, you will not suddenly just speak a different language with your family.
After the course, my brother and I were able to speak a little Turkish; we can now understand the grammatical aspects and it has become easier to speak to our cousins in Istanbul over Facebook. At home it is still not a habit to speak Turkish. Now that I have finished my education and I am trying to get a job, they often ask me whether I can speak Turkish or Arabic. Because I want to go into social work or work with refugees, this would be a big plus. Unfortunately, I always have to say that I am not able to speak either of those languages and I also have to confess that not being able to speak Turkish has disadvantaged me rather than advantaged. To quote my father: it is the biggest mistake of his life.
– Suheyla Yalcin
De grootste fout van mijn leven
Mijn vader besloot mij en mijn broertjes geen Turks te leren, want dat zou onze kans op een goede opleiding verminderen. Mijn ouders kregen mee van school dat, als we enkel de Nederlandse taal zouden leren, we goede leerlingen zouden worden: er moet immers gewaakt worden voor taalachterstand.
Na het harde werk van mijn ouders bleek dat mijn broertje toch hulp van een logopediste nodig had. Hij spreekt de letter ‘r’ namelijk niet correct uit. Niet heel gek als je bedenkt dat we uit Eindhoven komen, waar een rollende ‘r’ een uitzonderlijke klank is. Little did my parents know dat het leren van twee talen juist had kunnen bijdragen aan de taalvaardigheid van mij en mijn broertjes.
De beslissing van mijn ouders om ons alleen Nederlands te leren laat ook nu nog zijn sporen na: vandaag de dag levert dit zijn kinderen namelijk eerder nadelen dan voordelen op. Mijn vader noemt dit de grootste fout van zijn leven. Sterker nog, een echt voordeel is er nooit geweest. Mijn neefjes en nichtjes die de Turkse taal wel hebben meegekregen, spreken even goed Nederlands als ik. Of is het ‘dan ik’? Dat weet ik nog steeds niet.
Op het asielzoekerscentrum waar ik werk is mij enkele maanden geleden gevraagd of ik in gesprek kon gaan met Turks sprekende Syrische cliënten. Toen ik mijn werkbegeleider vertelde de Turkse taal niet machtig te zijn, kon ik van haar uitdrukking aflezen dat zij dit erg jammer vond. Ja, vertel mij wat.
De kinderen die woonachtig zijn in het asielzoekerscentrum krijgen allemaal les op dezelfde basisschool. Voor mijn scriptie, waarin de sociale ontwikkeling van kinderen tussen de 6 en 12 jaar centraal stond, heb ik leerkrachten van die school geïnterviewd. Deze leerkrachten gaven aan dat de kinderen de Nederlandse taal snel leren. Dit is ook de enige taal die zij op school mogen spreken. Of dit nou echt een voordeel is, is niet onderzocht: Nederlands is de norm, dat ‘is nou eenmaal zo’.
Op mijn vraag of de kinderen achterliepen in hun sociale ontwikkeling antwoordden ze negatief. “De kinderen zijn net zoals alle andere kinderen”, geven zij aan. Ik ben blij dat deze leerkrachten dit zien. Iets waar menig andere nog wat van kunnen leren. Een slecht sprekende allochtoon wordt toch vaak aangesproken in kindertaal. “Jij begrijpt wat ik bedoel”, huh gaan we nou ineens zelf bekrompen Nederlands spreken?
Naast het feit dat ik met een groot aantal familieleden nooit een echt gesprek heb kunnen voeren, waaronder mijn opa en oma, heb ik nog een aantal andere nadelen ondervonden, die voortvloeien uit het feit dat mij geleerd is alleen Nederlands te spreken. Ik heb moeite met aansluiting bij de Turkse cultuur. Waarom zou ik meegaan naar een concert, als ik de tekst niet kan verstaan? Ik voel me bezwaard wanneer ik familie bezoek, ik hoop maar dat ze me geen al te ingewikkelde vragen gaan stellen. Ze weten toch dat ik enkel zal antwoorden met: tamam? Het gevoel van jezelf niet helemaal kunnen uiten en schaamte ervaren is niet prettig. Nu zul je denken, wat weerhoudt een 25 jarige meid ervan een cursus Turks te volgen? Trust me, dit heb ik gedaan. Tweemaal heb ik me aangemeld voor een cursus Turks. Samen met mijn broertjes ben ik braaf iedere week naar de les gegaan. In de les spraken we Turks met de andere cursisten, maar eenmaal thuis bleek het raar de gewoonte te doorbreken: je spreekt na jaren niet ineens een andere taal met je gezin.
Na de cursus, spraken ik en mijn broertjes een beetje Turks; we begrijpen de grammatica en we kunnen nu gemakkelijker op Facebook praten met onze neven en nichten uit Istanbul. Thuis is het nog steeds geen gewoonte geworden om Turks te spreken. Nu ik ben afgestudeerd en solliciteer naar een baan wordt mij geregeld gevraagd of ik de Turkse of Arabische taal beheers. Gezien de sector waarin ik afgestudeerd ben, maatschappelijk werk/vluchtelingenwerk, zou dit een positieve aanvulling zijn. Helaas moet ik dan mededelen van niet en ook bekennen dat mij dit niets heeft opgeleverd, if anything, het heeft me juist meer afgenomen. Het is namelijk niet zo dat ik mijn scriptie in een keer volgens de correcte Nederlandse spelling heb afgerond. Om in de woorden van mijn vader te blijven: het is de grootste fout van zijn leven.
– Suheyla Yalcin